Cicha Dolina po gorączce złota

A jest to obszar bardzo urozmaicony krajobrazowo, obfitujący w ciekawe, choć często słabo spopularyzowane miejsca, znaleźć tu można wiele malowniczo położonych miejscowości, bogatych w zabytki regionalnego budownictwa. Pogórze Karkonoskie, porośnięte dobrze zachowanymi, naturalnymi lasami regla dolnego, szczególnie dużo wrażeń estetycznych dostarcza jesienią, a także późną wiosną, gdy jaskrawa zieleń drzew kontrastuje z ośnieżonymi jeszcze szczytami gór. Poruszanie się po tym terenie nie sprawia większych trudności - gęsta sieć dobrze oznakowanych szlaków pieszych oraz ścieżek i dróg leśnych dla rowerzystów pozwala projektować rozmaite trasy wycieczek.

Więcej o skarbach Sudetów znajdziesz w naszym PRZEWODNIKU SUDECKIM

Jednym z rzadziej odwiedzanych zakątków Pogórza Karkonoskiego jest Cicha Dolina, położona powyżej dolnych zabudowań Piechowic. Prowadzi przez nią żółty szlak z Piechowic na Grzybowiec i dalej, do Jagniątkowa. Dolina jest głęboka, choć niezbyt długa, ograniczają ją dwa wyraźne grzbiety schodzące się na wierzchołku Grzybowca – najwyższego szczytu zachodniej części Pogórza, tworzącego masyw o charakterze rozrogu. Od zachodu jest to grzbiet Młynika, od wschodu - ramię z Trzmielakiem i Sobieszem. Nazwa doliny jest całkowicie uzasadniona – nawet latem jest tu cicho, spokojnie i przytulnie.

Jeżeli wierzyć podaniom, w średniowieczu miała istnieć tu osada, której mieszkańcy wymarli w wyniku zarazy. Podobno chowano ich później m.in. na przełęczy pomiędzy Trzmielakiem a Sobieszem, która do dzisiaj nosi nazwę Cmentarzyk. Faktem jest, że w tamtym czasie w rozszerzeniu doliny w górnej jej części stała huta szkła, której pozostałości odkryto pod koniec XIX w. Niektóre źródła datują jej powstanie na koniec XIII w., byłaby to więc najstarsza znana huta na Śląsku. Po II wojnie światowej jej pozostałości były wielokrotnie badane, obecnie raczej trudne są do odnalezienia.

Zobacz też: Dolnośląskie zamki i pałace

Najbardziej znaną atrakcją Cichej Doliny są sztolnie wykute w zboczu Sobiesza w jej dolnej części, tuż powyżej Piechowic. Zostały one wykonane w czasie II wojny światowej przez więźniów obozu jenieckiego w Borowicach. Sztolnie stanowią system równoległych do siebie korytarzy długości kilkunastu metrów, biegnących w głąb góry, połączonych dwoma poprzecznymi chodnikami -tworzą niewielki labirynt. Do środka schronów można bezpiecznie wejść. Przeznaczenie wyrobisk do dzisiaj nie zostało jasno określone. Nie wiadomo również, jak daleko sięgały dawniej w głąb góry. Kilka lat temu same sztolnie oraz prawie całe wzgórze Sobiesz były intensywnie badane i przekopywane w poszukiwaniu złota, które mieli tu ukryć pod koniec wojny hitlerowcy. Poszukiwania prowadzono na dużą skalę, nawet z użyciem specjalistycznego sprzętu, co przez jakiś czas mocno utrudniało dostęp do sztolni. Jaki był wynik – nie wiadomo, do dzisiaj jednak w kilku miejscach na północnym zboczu góry są widoczne hałdy i wykopy powstałe w czasie wybuchu karkonoskiej gorączki złota.

Sobiesz, poza tajemnicą, jaką skrywa, jest też interesującym punktem widokowym. Ze szczytowych skałek można zobaczyć Piechowice, wschodnią część Grzbietu Kamienickiego Gór Izerskich oraz fragment Kotliny Jeleniogórskiej. Na wierzchołek najłatwiej dojść wyraźną ścieżką z przełęczy Cmentarzyk. Dolina może stanowić albo cel popołudniowego spaceru z Piechowic, Sobieszowa lub Jagniątkowa, albo fragment dłuższej wycieczki po Pogórzu Karkonoskim. Warto także zajść do hotelu Grzybowiec, położonego na rozległej polanie na spłaszczeniu zbocza. Przed wojną była to popularna gospoda nosząca nazwę Bismarckhöhe. Jej charakterystyczna bryła widniała na wielu widokówkach z tej części Karkonoszy. Dzisiaj, niestety, hotel jest już tylko cieniem dawnej świetności, opuszczony i zaniedbany, znacznie rzadziej odwiedzany przez turystów.

Nie samymi Sudetami żyje turysta - zajrzyj do przewodnika po całym Dolnym Śląsku